Posted on oktober 19, 2017 by 5846319
Leave a Comment
Het is bijna 20 jaar geleden besef ik mij, wanneer ik deze morgen in aller vroegte richting Schaarsbergen rijd. Mijn leeftijd kan ik niet meer ontkennen nu 😉 Het terrein van #siza gehandicaptenzorg is bijna vreemd en dan zie ik toch ineens tussen de bomen Heidepol 1 liggen, Ruitenkoning tegenwoordig. Mijn gedachten dwalen af naar mijn basis als Persoonlijk begeleider. Hier liggen mijn stevige roots. Hier heb ik geleerd echt te kijken naar de cliënt met zijn hulpvraag. Hier heb ik mij leren kwetsbaar opstellen dmv videohometraining. Hier heb ik geleerd hoe stevig een team kan zijn in positieve zin; door geluk, een traan en vooral ook muziek te delen. Hier is mijn interesse gewekt om anders te kijken naar bijzonder gedrag. Later heb ik zelf bij Drs. Heijkoop aan tafel mogen zitten voor een basiscursus. Mijn basis voor de liefde van het vak. Want naast sociaal zijn is het begeleiden van bijzondere hulpvragen een vak (apart).
En toch was ik vanmorgen een beetje zenuwachtig. Kan ik het nog? Heb ik ‘het’ nog in mij? Ik ben bij de cliënt gebleven, in het hier-en-nu, mijn observatievermogen zoveel mogelijk benut, aangemoedigd en geluisterd. Afgekeken bij de vaste begeleiders van de cliënten. Helemaal verleerd ben ik het niet, maar het is wel even inkomen na 2 jaar buiten de zorg actief te zijn geweest. Het flexen biedt de mogelijkheid te laten zien wat ik meeneem aan kennis en ervaring. Het biedt een gezonde afstand waarbij ik kan verbinden, inspireren, rust creëren en ontwikkelen.
Vanmiddag ga ik mijn kennis en ervaring delen in de psychiatrie. Een Ouderengroep via #synensis.
Recente reacties